Pélerin zijn is niet slecht
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg patrick
18 Mei 2014 | Frankrijk, Bordeaux
Het was een slecht idee om even te vieren dat ik veertig dagen onderweg ben. Ok, het eten was lekker , de wijn was rijkelijk aanwezig en ik was er met mezelf. Resultaat was dat ik de godganse nacht wakker lag in mijn tentje. Deels door het vele eten en deels door het tikken van de regen op mijn tentzeil. De maandag kreeg ik er dan bij vertrek nog een windkracht 6 bij en met fikse vlagen kon de wandeldag weer starten. Een dag van kop naar beneden en tellen maar die kilometers. Meer en meer slaap ik vanaf nu in de zogenaamde refuges Jacquaire. Uit het niets ontstane plaatsen waar pelgrims kunnen overnachten. Meestal is het niet meer dan wat matrassen en een grote keukentafel, waar ieder zijn eten deelt met de anderen. Sommigen komen versleten toe met de fiets en anderen vol goeie moed te voet. De ene is al langer weg en de andere is pas begonnen. Maar allemaal met een eigen verhaal en een eigen Camino. Het is dan ook een leerrijke ervaring om dagelijks andere plaatsen, andere mensen en vooral andere verhalen te aanhoren. Fysiek gaat het goed. Gene pijn meer aan de voetjes en de rug. De kilometerteller staat dan ook weer boven de twintig per dag. Wat me goed ligt en dus niet veel meer zal verhogen. Het wandelen doe je hier vooral op tijd , in uren dus. Als je een dag van zes tot acht uren wandelen hebt, dan ben je goed bezig. Als je daarbij nog eten vindt en een aantal plaatsen kan bezoeken, dan kan je van een geslaagde dag spreken.
In het klooster slapen was niet anders dan in een refuge slapen. We sliepen met vier pelerins in één kamer, wat dus de nodige geuren van zweet en natte kleren met zich met meebrengt, vandaag slapen we met zes in een kleine keuken, die vasthangt achteraan een kerk.
Om zeven uur was ik al op weg, ik wist dat het een lastige dag zou worden. 37 kilometers door regen en wind, een opeenstapeling van bossen zonder wegen en bossen met modderwegjes. Met als constante doorheen de dag het bergop lopen. De ene Kemmelberg na de andere, pas beneden en om de hoek al een volgende. En hoewel ik in de streek van Cognac en Pineau zit, was dit toch wel het laatste waarop ik dacht vandaag. Uit het bos komende als een doorweekt kieken, boven op de zoveelste berg, kon ik mijn emoties niet meer bedwingen …in de verte zag ik de vier kerktorens van Saintes. De tranen liepen over m’n wangen, en vol vreugde begon ik aan de lange afdaling naar de stad die voor pelgrims o zo belangrijk is. Het is de stad waar we de overgang maken tussen koud en warm. Hier, in Saintes, komen we echt in het “zuiden” terecht. Pelgrims herleven eens voorbij Saintes.
Pelerins zijn rare wezens zou je denken, en tot op zekere hoogte is dat ook wel zo. Gek zijn kan helpen denk ik dan. Zo is er Claire, een dame van ver in de zestig die nu al een drietal dagen op dezelfde weg loopt. Haar rugzak krom over de rug, in de ene hand haar grote houten herdersstok en in de andere hand een plastieken zakje van de Carrefour. Witte sokken en turnslofkes maken haar compleet. Ze loopt samen met Claude, man van in de vijftig, twee koppen kleiner dan Claire en een rugzak twee koppen groter dan hijzelf. Met zijn 155 cm grootte kan hij makkelijk onze Claire bijhouden. Ikzelf echter niet, hun tempo ligt net te hoog voor mij. Dan is er ook nog de Bretoen, de man met het veel te korte turnbroekje die ’ s morgens met de handen zijn pasta en sardienen eet, de man die nooit moe is, een doorwinterde Caminofreak. Of de Noorse, die vertrok in 2009 samen met haar dwarsfluit, en nog steeds onderweg is na vijf jaar.
Leuke weetje : ik weeg nog 81 Kg en vreet me nochtans iedere dag lekker rond.
Ondertussen liet ik de pineau en cognac achter mij en zit nu volop in de Margaux en medoc wijnen. Volgende week ga ik dan in het grote bos “les Landes” spelen voor een vijftal dagen, na mijn rustdag in Bordeaux. Vergeet niet naar het videootje te kijken.
Geloof me, pélerin zijn in niet slecht. Gegroet.
In het klooster slapen was niet anders dan in een refuge slapen. We sliepen met vier pelerins in één kamer, wat dus de nodige geuren van zweet en natte kleren met zich met meebrengt, vandaag slapen we met zes in een kleine keuken, die vasthangt achteraan een kerk.
Om zeven uur was ik al op weg, ik wist dat het een lastige dag zou worden. 37 kilometers door regen en wind, een opeenstapeling van bossen zonder wegen en bossen met modderwegjes. Met als constante doorheen de dag het bergop lopen. De ene Kemmelberg na de andere, pas beneden en om de hoek al een volgende. En hoewel ik in de streek van Cognac en Pineau zit, was dit toch wel het laatste waarop ik dacht vandaag. Uit het bos komende als een doorweekt kieken, boven op de zoveelste berg, kon ik mijn emoties niet meer bedwingen …in de verte zag ik de vier kerktorens van Saintes. De tranen liepen over m’n wangen, en vol vreugde begon ik aan de lange afdaling naar de stad die voor pelgrims o zo belangrijk is. Het is de stad waar we de overgang maken tussen koud en warm. Hier, in Saintes, komen we echt in het “zuiden” terecht. Pelgrims herleven eens voorbij Saintes.
Pelerins zijn rare wezens zou je denken, en tot op zekere hoogte is dat ook wel zo. Gek zijn kan helpen denk ik dan. Zo is er Claire, een dame van ver in de zestig die nu al een drietal dagen op dezelfde weg loopt. Haar rugzak krom over de rug, in de ene hand haar grote houten herdersstok en in de andere hand een plastieken zakje van de Carrefour. Witte sokken en turnslofkes maken haar compleet. Ze loopt samen met Claude, man van in de vijftig, twee koppen kleiner dan Claire en een rugzak twee koppen groter dan hijzelf. Met zijn 155 cm grootte kan hij makkelijk onze Claire bijhouden. Ikzelf echter niet, hun tempo ligt net te hoog voor mij. Dan is er ook nog de Bretoen, de man met het veel te korte turnbroekje die ’ s morgens met de handen zijn pasta en sardienen eet, de man die nooit moe is, een doorwinterde Caminofreak. Of de Noorse, die vertrok in 2009 samen met haar dwarsfluit, en nog steeds onderweg is na vijf jaar.
Leuke weetje : ik weeg nog 81 Kg en vreet me nochtans iedere dag lekker rond.
Ondertussen liet ik de pineau en cognac achter mij en zit nu volop in de Margaux en medoc wijnen. Volgende week ga ik dan in het grote bos “les Landes” spelen voor een vijftal dagen, na mijn rustdag in Bordeaux. Vergeet niet naar het videootje te kijken.
Geloof me, pélerin zijn in niet slecht. Gegroet.
-
18 Mei 2014 - 09:42
Brutus:
mooi,mooi en komiek het videootje! Doe zo voort -
18 Mei 2014 - 17:33
Marc Dewilde:
aan de terrasjes te zien is het leven van een Pélerin niet allemaal kommer en kwel :-)
-
18 Mei 2014 - 19:27
Francky Verhaeghe:
Voor wie is die 2e koffie ? Voor de fotogra(a)f(e) ? -
18 Mei 2014 - 20:48
Daisy:
Schitterend filmpje.go for it.na veel regen komt zonneschijn.doe dat nog goed op je tocht. -
18 Mei 2014 - 20:52
Daisy:
En nog altijd met dat duimpje omhoog.respeckt maotje -
18 Mei 2014 - 22:08
Tinneke:
Hey Patje super je verhalen , volg ze op de voet , en je ziet er goed uit , xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
