Het eind is in zicht
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg patrick
19 Juni 2014 | Spanje, Ponferrada
Ik begin te verlangen, verlangen naar het einde, naar Santiago, naar huis en naar het BMXen. Heb mijn bootticket vervroegd. En nam het wijze besluit de tocht niet langer te maken dan nodig is. Menig geven me gelijk wanneer we de stelling aannemen dat alles wat je nog doet ‘na’ Finisterre, het einde van de wereld, er gewoon teveel aan is. Santiago is het doel en Finisterre is de kers op de taart. Maar je kan niet langer taart eten dan er taart is.
De Canadees naast me klaagt zich steen en been, ze heeft maar tien dagen meer en zal dus nooit Santiago bereiken. De bus dan maar zegt ze, het is mijn Camino en niemand hoeft het te weten. Hoe dichter we bij de meet komen hoe meer er gefoefeld wordt zou je denken. En je hebt nog gelijk ook. Taxi’s doen hier gouden zaken en zelfs kinderen verdienen een centje mee met rugzakken sleuren. De camino, hoe dichter bij Santiago, hoe groter de show denk ik dan. Wanneer zal het uit zijn voegen barsten. Wanneer zal het TE veel zijn. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de nagelnieuwe albergue van Acebo, het is pas een maand open. Een drie sterren hotel heeft er geen lap aan. Met zijn zwembad, Tv zaal en elk een eigen lampje en stekker aan het bed, is het een grote luxe. Voor 21 euro heb je hier bed, avondmaal en ontbijt. Je zou voor minder, is het niet. Maar wederom ….dit is het niet, dit is de Camino niet. Genieten maar denk ik dan, voor één nachtje kan het wel. Morgen terug de bergen in.
Een Koreaans koppel zingt zich de weg omhoog, en vier Amerikanen volgen gestadig zich afvragend waarmee ze bezig zijn. Er is geen beetje wind en het klimmen duurt precies langer dan aangegeven in mijn boekje van 6 euro. Er staan wel meer foutjes in, maar meestal in mijn voordeel. Dit keer is het anders….net nu, net nu we de “Cruz de Ferro “ opgaan. Het is de hoogste plaats op de Camino en voor velen een ommekeer in hun leven. De Italiaanse vrouw smijt haar kleine steentje neer op de grote massa, terwijl ze neerknielt en luid biddend de hulp van God inroept. Zelf leg ook ik mijn steentje neer, hier werp ik (on)gekende “lasten” van me af. Geloven of niet, hier vraag je aan je meerdere je verder te leiden in je leven. Ieder voor zich, in alle respect voor de andere, leggen mensen hier kleine popkes, prentjes, steentjes of wat dan ook nederig voor zich neer. De hoop is groot, de teleurstelling erna misschien nog groter. Er heerst een gespannen stilte op de berg, net of god kan er ieder moment in eigen persoon even gedag komen zeggen. Ik zet me neer onder het enige boompje die wat schaduw geeft, en kijk verrassend naar het gebeuren. Een vrouw legt een euro neer en zweert haar geldzucht af , een man sleurt er nog vlug een pakje Malboro door om daarna nooit meer te roken. Een jong koppeltje kijkt naar elkaar en zweert hier eeuwige trouw aan elkaar. De naïviteit van de jeugd is toch zo leuk, is het niet ? Zoveel gebeurtenissen in zo’n korte tijd, en dit alles op die ene berg. Het is een deel van de Camino, het is zelfs een héél belangrijk deel. De weg is belangrijker dan het doel.
Weet je, er zitten eigenlijk drie soorten wandelaars op die Camino, volgens mijn bescheiden mening dan. Degene die alles dramatiseren, degene die zich amuseren en degene die relativeren. Ik probeer voor mezelf een mengeling te zijn van de laatste 2 groepen. Wat me tot nu toe goed lukt. Jammer genoeg kan ik weinig voeling vinden met de eerste groep, die de Camino zien als het ultieme van alles en nog wat. Die zelfs kaarsjes aansteken als ze gaan kakken in de hoop dat het papier van zelfs naar hun kont zal vliegen. De tweede groep zijn vooral Duitsers, die iedere avond de dag rijkelijk doorspoelen en erna niet eens meer weten of ze na het kakken het papier wel hadden. De derde groep doet zijn ding, amuseert zich met de eerste groep, lacht met de tweede ….en keert straks tevreden naar huis terug. En oja, de derde groep houdt het papier in de hand zodra ze beginnen te kakken. Ma bon, als ik mezelf zo herlees dan lijkt het me best ingewikkeld.
Al bij al was het dus een gewone week in wandel wonderland. Fysiek zit ik goed, vlieg zowat over de bergen heen en geniet met volle teugen en lege glazen van alles en nog wat. En weet je, de volgende keer dat je me leest, dan is het zo ver. Dan zit ik te kakken in santiago....fijn toch é
Ik ga nu recht op recht, mijn eigen weg. Zonder wifi, zonder gsm, zonder uurwerk, zal ik mijn eigen weg gaan. God en mijn mama zullen mij leiden. Ik moet dit doen, het is een deel van mij. De weg is mijn doel, de weg is mijn bestaan. Ik ga nu recht op recht de bergen in, en aan de andere kant zal ik mezelf vinden. Mezelf zoals ik ben...op weg naar me,myself and i. See you in Santigo."
De Canadees naast me klaagt zich steen en been, ze heeft maar tien dagen meer en zal dus nooit Santiago bereiken. De bus dan maar zegt ze, het is mijn Camino en niemand hoeft het te weten. Hoe dichter we bij de meet komen hoe meer er gefoefeld wordt zou je denken. En je hebt nog gelijk ook. Taxi’s doen hier gouden zaken en zelfs kinderen verdienen een centje mee met rugzakken sleuren. De camino, hoe dichter bij Santiago, hoe groter de show denk ik dan. Wanneer zal het uit zijn voegen barsten. Wanneer zal het TE veel zijn. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de nagelnieuwe albergue van Acebo, het is pas een maand open. Een drie sterren hotel heeft er geen lap aan. Met zijn zwembad, Tv zaal en elk een eigen lampje en stekker aan het bed, is het een grote luxe. Voor 21 euro heb je hier bed, avondmaal en ontbijt. Je zou voor minder, is het niet. Maar wederom ….dit is het niet, dit is de Camino niet. Genieten maar denk ik dan, voor één nachtje kan het wel. Morgen terug de bergen in.
Een Koreaans koppel zingt zich de weg omhoog, en vier Amerikanen volgen gestadig zich afvragend waarmee ze bezig zijn. Er is geen beetje wind en het klimmen duurt precies langer dan aangegeven in mijn boekje van 6 euro. Er staan wel meer foutjes in, maar meestal in mijn voordeel. Dit keer is het anders….net nu, net nu we de “Cruz de Ferro “ opgaan. Het is de hoogste plaats op de Camino en voor velen een ommekeer in hun leven. De Italiaanse vrouw smijt haar kleine steentje neer op de grote massa, terwijl ze neerknielt en luid biddend de hulp van God inroept. Zelf leg ook ik mijn steentje neer, hier werp ik (on)gekende “lasten” van me af. Geloven of niet, hier vraag je aan je meerdere je verder te leiden in je leven. Ieder voor zich, in alle respect voor de andere, leggen mensen hier kleine popkes, prentjes, steentjes of wat dan ook nederig voor zich neer. De hoop is groot, de teleurstelling erna misschien nog groter. Er heerst een gespannen stilte op de berg, net of god kan er ieder moment in eigen persoon even gedag komen zeggen. Ik zet me neer onder het enige boompje die wat schaduw geeft, en kijk verrassend naar het gebeuren. Een vrouw legt een euro neer en zweert haar geldzucht af , een man sleurt er nog vlug een pakje Malboro door om daarna nooit meer te roken. Een jong koppeltje kijkt naar elkaar en zweert hier eeuwige trouw aan elkaar. De naïviteit van de jeugd is toch zo leuk, is het niet ? Zoveel gebeurtenissen in zo’n korte tijd, en dit alles op die ene berg. Het is een deel van de Camino, het is zelfs een héél belangrijk deel. De weg is belangrijker dan het doel.
Weet je, er zitten eigenlijk drie soorten wandelaars op die Camino, volgens mijn bescheiden mening dan. Degene die alles dramatiseren, degene die zich amuseren en degene die relativeren. Ik probeer voor mezelf een mengeling te zijn van de laatste 2 groepen. Wat me tot nu toe goed lukt. Jammer genoeg kan ik weinig voeling vinden met de eerste groep, die de Camino zien als het ultieme van alles en nog wat. Die zelfs kaarsjes aansteken als ze gaan kakken in de hoop dat het papier van zelfs naar hun kont zal vliegen. De tweede groep zijn vooral Duitsers, die iedere avond de dag rijkelijk doorspoelen en erna niet eens meer weten of ze na het kakken het papier wel hadden. De derde groep doet zijn ding, amuseert zich met de eerste groep, lacht met de tweede ….en keert straks tevreden naar huis terug. En oja, de derde groep houdt het papier in de hand zodra ze beginnen te kakken. Ma bon, als ik mezelf zo herlees dan lijkt het me best ingewikkeld.
Al bij al was het dus een gewone week in wandel wonderland. Fysiek zit ik goed, vlieg zowat over de bergen heen en geniet met volle teugen en lege glazen van alles en nog wat. En weet je, de volgende keer dat je me leest, dan is het zo ver. Dan zit ik te kakken in santiago....fijn toch é
Ik ga nu recht op recht, mijn eigen weg. Zonder wifi, zonder gsm, zonder uurwerk, zal ik mijn eigen weg gaan. God en mijn mama zullen mij leiden. Ik moet dit doen, het is een deel van mij. De weg is mijn doel, de weg is mijn bestaan. Ik ga nu recht op recht de bergen in, en aan de andere kant zal ik mezelf vinden. Mezelf zoals ik ben...op weg naar me,myself and i. See you in Santigo."
-
19 Juni 2014 - 22:35
Daisy:
Jou doel is bijna bereikt.god zal je leiden.naar je eigen weg.
kijk in de lucht,kijk naar de bergen..waar je ook zult lopen.god leid je tot daar.iedere stap en ieder moment is van jou waar je ook bent.zie wat onzichtbaar is.want morgen moet je weer verder gaan.
Alles wat jij moet doen is god en je mama op hun woord geloven.patje je bent erbijna.
Nog veel cucses met de laatse zwaare loodjes.eenmaal je er bent....kijk in de spiegel en zeg.
Jes ai didt it my myself and i.ga je eigen weg.ik denk eenmaal je er bent
Dat de traantjes zullen vloeien.tranen van geluk, en tranen omdat jij ja jij alles de pijn in de benen. Je hebt verbeten.wat jij hebt gedaan.respeckt respeckt.
Hup hup hup met de beentjes en dan is je doel bereikt x
-
19 Juni 2014 - 23:48
Marc Dewilde:
mooi geschreven Patrick. Nog veel geluk op je laatste passen richting je doel. "Bestaan is een feit, leven is een kunst (Ravi Shankar)", ik denk dat dit wel iets is wat jij nu in werkelijkheid omzet. -
20 Juni 2014 - 00:12
Annique Samaille:
Ik geniet van jouw hersenspinsels en ik zal ze missen... -
20 Juni 2014 - 00:15
Fatima:
Mooi geschreven Patrick
.Je weg is je doel,
je bewandeld het pad van het leven,
je droom heb je bijna volbracht.
Succes voor het laatste stuk .Geniet nog even van het pelgrimeren.
-
20 Juni 2014 - 00:15
Fatima:
Mooi geschreven Patrick
.Je weg is je doel,
je bewandeld het pad van het leven,
je droom heb je bijna volbracht.
Succes voor het laatste stuk .Geniet nog even van het pelgrimeren.
-
20 Juni 2014 - 15:35
Viviane:
Onderweg zijn om te bezinnen, los te laten en jezelf te vinden kan enkel wanneer je je gsm, wifi,...laat. Externe zaken beletten je om diep in je innerlijke te kijken, in je hart, het is goed uw eigen weg te gaan.
De bergen, het laatste stuk, zijn bijzonder om te doen wat nodig voor je is. Veranderen kan daar deel van uitmaken.
Laat je emoties gerust komen. Lachen, eens roepen, huilen het hoort bij loslaten en uw droom waarmaken.
En al is het zwaar heb moed en geniet, je bent er bijna. Olé
-
20 Juni 2014 - 17:11
Brutus:
Na ieder dal terug een hoogtepunt.
Goed geschreven en ...respect!
Op naar het einddoel nu! -
20 Juni 2014 - 21:34
Kathleen:
Hey 'militairke'...:-)
Een dikke, nee meer dan een dikke proficiat voor u en voor uw kunnen, je moet het maar doen he...
echt waar... respect uit 't diepste van mijn 'hart'..
Iedere week kijk ik uit naar uw reisverhalen... mooi... echt ..
Ik mis je ... en Sterkte ... tot het laatste ...
Vele groetjes
Kathleen
-
21 Juni 2014 - 21:30
Nolf Thierry En Christine:
Patrick het is al heel mooi wat je heb gedaan en wensen je nog veel moet en sterkte verder op de camino. groetjes van je buren op de camping, Chritine & Thierry -
24 Juni 2014 - 12:16
Do:
gewoon weg machtig, proficiat, veel respect -
24 Juni 2014 - 14:04
Raymond:
Patrick,
hoed af..., diepe buiging..., respect... voor wat je gedaan hebt. Nog een veilige laatste tocht en tot binnenkort -
28 Juni 2014 - 00:06
Patty:
wanneer je terug bent en.... je hebt een papiertje nodig !!! big kiss, schitterend geschreven !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
