man man man
Door: bp
Blijf op de hoogte en volg patrick
22 Juli 2016 | België, Florenville
Man man man, wie zegt dat er in de Ardennen niks te zien, die zit toch wel redelijk mis hoor. Bomen bomen en nog eens bomen, af en toe wat water en, in de zomer dan, heel veel wandelaars. Zoals gebruikelijk, de mannen met rugzak, de dames met hoge hakken en de jankende kinderen van “ is’t nog ver mama”. Halfweg was er zelfs een oma , met ontelbare kleinkinderen rond zich, die goed was voor een 100 kg, de oma dan. Moest da mens persé de Semoi in , badpak had ze sowieso al niet, dus maar in slip en bh. En geloof me, de bh waren al twee kleine bootjes op zich. Een mens komt wat tegen als we in de vakantieperiode zitten. En het was pas tien uur in de morgen…. Voor me zit een jonge dame, ik kwam er even mee aan de babbel aangezien ze ook aan het schrijven was. Een campinglijstje, dit is waarmee ze bezig was. Haar vriend en zijzelf willen hier hun wegen scheiden, dus moeten ze maar elke een deeltje mee zien te nemen. Hollanders hebben over alles lijstjes, niet toch ?? ….Voila, mama komt er ook bijzitten….aiaiai ….ik trek me terug. Was best een harde dag vandaag, enerzijds door de regen was de lucht zéér benauwd en drukkend, maar anderzijds mag je die verdomde Ardennen toch niet onderschatten e …ne kilometer is ne kilometer, maar ne halve kilometer bergop is net iets anders dan diezelfde halve , maar dan bergaf e …en maar denken, nadenken, voordenken, overdenken en peinzen, dat is zowat het enige dat een wandelaar doet. Tenminste als die alleen is, en niet in de omgeving van een oma met een berg kids om zich heen.Haha, en ik ben al zo een doordenkertje, niet soms. Pfff, is niet zo goed met mijn ballen, alé, ’t is te zeggen , de ballen wel, maar de omgeving er rond niet. Door het warme weer, veel zweten, zweet loopt van de rug in het broekje , en ja ..hupla, schuren , wrijven en billekes open e. En ik had nog mijn potje vaseline in mijn handen. Ik zie het zo voor me staan in de badkamer, eenzaam en alleen. Ma morgen zal het dus beter zijn, alé, ’t is te hopen. En anders wordt het wandelen met de benen open é, is weer ne keer wa anders. We zien wel ….