40 dagen onderweg
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg patrick
11 Mei 2014 | Frankrijk, Melle
Het was best een lange weg die ik te zien kreeg vandaag, met zijn 35 km en volle zon, de meest pittige tot nu toe. Geloof me, een mens kan dan kinderlijk gelukkig zijn als hij uiteindelijk toch die kerktoren ziet, ook al staat die dan nog een paar kilometers weg, of beter gezegd een uurke wandelen. Toen ik de kleine stad binnen stapte was niet meteen duidelijk waar de camping zich situeerde. Maar de voorbije dertig dagen leerde ik dat je snelst een antwoord vindt als je de vraag stelt. Een man keek me aan door het raam en knikte vriendelijk. Dit was het moment, dit was mijn prooi. Bonsoir monsieur, ou est le camping svp ? …aha, meneer is op weg naar St Jacques zekers. Dedju, had ik maar een betere batterij, dan zou ik met je meegaan, riep de man me toe. Momentje, en hij kwam naar zijn voordeur om me de weg uit te leggen. Bij het openen van zijn deur kreeg ik zowaar een harde dreun op mijn hoofd. De man zat in een rolstoel, je weet wel, zo eentje met een batterij dat we zeggen. Hij, zonder benen, keek naar mij, de man met benen. Verdoeme toch, waarom net ik, die mijn benen niet meer voelde van het stappen. Daar stond ik dan, bij de man die zijn benen niet meer voelde, omdat ze er niet meer waren. Dolblij ook ne keer iemand te zien, legde hij me met handen en ….zonder voeten, de weg uit. Het speelt door mijn hoofd, ik lig er van wakker. De Camino is een leerschool, een soms héél harde leerschool.
Twee dagen verder zijn we nu, en op een houten bordje staat “la Barque”, zeg maar de sloep, de schuit, de boot of zoiets in die aard. Een kleine kamer met zes bedden, boven een zaaltje. Een zaaltje waar door de week allerlei te doen is, maar in het bijzonder dan voor mensen zonder doel, zonder inkomen. De grens tussen zwerver en pelgrim is soms flinterdun en heel goed voelbaar. Ma ik geef een bedrag in donivato, een gift. In ruil krijg ik morgenvroeg een tas oploskoffie. Eten is er niet deze avond. Oud brood kan lekker zijn. Het stappen gaat goed, al drie dagen zit ik boven de 25 kilometer om niet te zeggen rond de dertig. Ik voel bij mezelf dat ik minder en minder bewust ben van tijd. De haast om er te zijn ( en dan te wachten ) is er niet meer. Opstaan als ik wakker ben, wandelen tot ik iets tegen kom, niet te ver vooruit kijken, en gaan slapen als ik moe ben. Verdorie, zou dat “loslaten” dan toch werken, denk ik soms. Moe maar voldaan val ik in slaap. Er zit nogal varia in het slapen, en als je het een beetje goed aan boord legt, zijn er echt wel betere plaatsen te vinden dan een camping municipal. Zo sliep ik deze week in een heus kasteeltje, een kamer met vijf bedden en open haard, daarnaast een nacht in een refuge met andere pelgrims en ook eventjes in een caravan op een boerderijtje.
De story van de kapotte schoenen. Na een goeie 200 km training en een goeie 500 km on the road vertoonden de hielkappen van mijn schoenen nogal gaten en de naden kwamen los. Gelukkig kwam ik in Tours een schoenlapper tegen. Een Portugees waarvan zijn frans nog slechter was dan het mijne. Ma bon, de man deed zijn best, ik betaalde 25 euro en …de schoenen zijn nu helemaal om zeep. Dus kon ik niet anders dan via de geheime agent Q10 mijn NSE ( national support element ) aanspreken om in spoed mijn tweede paar wandelschoenen hier bij mij te krijgen. De tranen kwamen bij me op toen ik de schoenen zag staan aan het bed, dan nog wel dat bed in het kasteeltje. Prachtig werk van de thuishaven, en geloof me, zonder steun van jullie allen zou het me zeker niet lukken. Een sms, een belleke of een paar schoenen …ik ben bijna in Saintes.
Twee dagen verder zijn we nu, en op een houten bordje staat “la Barque”, zeg maar de sloep, de schuit, de boot of zoiets in die aard. Een kleine kamer met zes bedden, boven een zaaltje. Een zaaltje waar door de week allerlei te doen is, maar in het bijzonder dan voor mensen zonder doel, zonder inkomen. De grens tussen zwerver en pelgrim is soms flinterdun en heel goed voelbaar. Ma ik geef een bedrag in donivato, een gift. In ruil krijg ik morgenvroeg een tas oploskoffie. Eten is er niet deze avond. Oud brood kan lekker zijn. Het stappen gaat goed, al drie dagen zit ik boven de 25 kilometer om niet te zeggen rond de dertig. Ik voel bij mezelf dat ik minder en minder bewust ben van tijd. De haast om er te zijn ( en dan te wachten ) is er niet meer. Opstaan als ik wakker ben, wandelen tot ik iets tegen kom, niet te ver vooruit kijken, en gaan slapen als ik moe ben. Verdorie, zou dat “loslaten” dan toch werken, denk ik soms. Moe maar voldaan val ik in slaap. Er zit nogal varia in het slapen, en als je het een beetje goed aan boord legt, zijn er echt wel betere plaatsen te vinden dan een camping municipal. Zo sliep ik deze week in een heus kasteeltje, een kamer met vijf bedden en open haard, daarnaast een nacht in een refuge met andere pelgrims en ook eventjes in een caravan op een boerderijtje.
De story van de kapotte schoenen. Na een goeie 200 km training en een goeie 500 km on the road vertoonden de hielkappen van mijn schoenen nogal gaten en de naden kwamen los. Gelukkig kwam ik in Tours een schoenlapper tegen. Een Portugees waarvan zijn frans nog slechter was dan het mijne. Ma bon, de man deed zijn best, ik betaalde 25 euro en …de schoenen zijn nu helemaal om zeep. Dus kon ik niet anders dan via de geheime agent Q10 mijn NSE ( national support element ) aanspreken om in spoed mijn tweede paar wandelschoenen hier bij mij te krijgen. De tranen kwamen bij me op toen ik de schoenen zag staan aan het bed, dan nog wel dat bed in het kasteeltje. Prachtig werk van de thuishaven, en geloof me, zonder steun van jullie allen zou het me zeker niet lukken. Een sms, een belleke of een paar schoenen …ik ben bijna in Saintes.
-
11 Mei 2014 - 16:31
Annique Samaille:
Ik zit met een glimlach op mijn gezicht... zo'n vreugde en blijdschap bij het lezen van je avontuur vol met de kleine dingen die het groots maken... -
11 Mei 2014 - 16:31
Annique Samaille:
Ik zit met een glimlach op mijn gezicht... zo'n vreugde en blijdschap bij het lezen van je avontuur vol met de kleine dingen die het groots maken... -
11 Mei 2014 - 20:00
Daisy:
Blijf genieten van de kleine dingen rondom jou.een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.
Mooi reisverhaal maotje.het ga je nog goed verder.
nog veel belevenissen op je tocht.
-
11 Mei 2014 - 22:42
Brutus:
Das een feit te kunnen genieten met volle teugen van het tijdloze! Echt een verademing moet dit zijn. Das pas innerlijke vreugde.
-
13 Mei 2014 - 15:19
Raymond Bossuyt:
Goed zo Pat, je ziet dat je een goede "logistieker" bent hi hi ... Groeten doe zo verder -
14 Mei 2014 - 17:50
Patty:
Alle dagen een andere slaapplaats, andere mensen , andere omgeving ......... dat is pas echt avontuur !
Geniet met volle teugen !
-
16 Mei 2014 - 15:54
Francky Verhaeghe:
Doe zo verder Patrick en geniet van iedere meter. De kaart aan uw bureaudeur trekt nog iedere dag mijn aandacht en is wel heel handig om te zien of je nog op schema zit. Ciao
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
