Dankzij jullie ben ik er
Door: Patje
Blijf op de hoogte en volg patrick
29 Juni 2014 | Spanje, Santiago de Compostella
Ik zat precies tien minuten neer in de kerk, met een goed zicht op het supergrote wierookvat, en de man voor me viel gewoon dood. Ik dacht bij mezelf, het zal me worst wezen die dikke show. Na een half uur reanimatie namen ze hem mee. Hij was wel degelijk dood, maar bon, had toch zijn Camino gelopen. Ik werd er zowaar stil van en wist me sowieso al geen raad met die berg emoties. De paster van dienst begon, een half uur na datum dus, met het betuigen van zijn medeleven en met zijn allen begonnen we dus maar te wenen. Welkom in Santiago, welkom in het Godendom van de katholieken. De laatste dagen waren enorm stressy, de pelgrims wisten geen raad met pijn en kraamden maar nonsens uit bij wijze van tijdverdrijf. Niks te zien van die overvolle bussen op de laatste honderd kilometer, niks te zien van agressieve loslopende honden waar iedereen me voor waarschuwde. De Amerikaanse dominee die op toer was met een jeugdbende deed zijn werk goed. En zelfs in die pelgrim mis trad hij weer op, in vol ornaat met zijn witte “slunsen” aan brak ook hij in tranen uit, zoals het een echte Amerikaan beoogd. Wedden dat ze hem achteraf wel zullen verteld hebben dat het voor de dode pelgrim was. Ma bon, it’s Santiago , it’s part of the game.
Ik zat op zaterdagavond alleen , en keek neer op de stad Santiago. Je kon de torens van de kathedraal niet zien, maar je kon de sfeer zo ruiken. Ik zat al een paar uur te wenen, je zou voor minder na 2005 kilometer, en nog vijf te gaan. Een Duitse dame met de leeftijd van 63, vertelde ze me er direct bij, kwam naast me zitten en vroeg me ‘ do you have a plan’ . Natuurlijk had ik een plan, was mijn antwoord. Mijn plan is de gele pijlen volgen, een plan wat ik nu al weken deed. Ze was bang zei ze me, ze had zo graag de apostel Jacques omhelst in alle rust, maar het was nog zo donker om zes uur in de morgen. En ja, als je de Saint Jacques voor jou alleen wilt, dan moet je er wel zijn om klokslag zeven uur. Vooral op een zondag. Verdoeme toch, dat Duitse mens deed me denken op mijn mama. Ik had ze nu zo graag bij me gehad, nu op één van de meest ingrijpende momenten van mijn leven. Voor een koffie nam ik haar mee de berg af. Ik had beter in mijn broek gescheten, bleek achteraf. Ze bracht me een kan koffie en ook haar vijf vriendinnen met de gemiddelde leeftijd van 65 kwamen aandraven. Daar ging ik dan, paster Patje met zijn vijf nonnen, op weg naar Compostela, en dat de zondagmorgen om zes uur. Maja, sterven doe je nu eenmaal alleen, vraag maar aan de dode man in front of me. Te wijten aan de berg slechte benen kwamen we om precies tien na zeven in de morgen aan op het grote plein voor de kathedraal van Santiago. Dedju toch , ik had zonet eventjes 2010 km gelopen en was precies 89 dagen onderweg. En dan vraagt Angelica of ik me goed voel. Je zou je voor minder goed voelen dacht ik bij mezelf, deed de deur open en ging naar binnen. Binnen in de kerk waar straks een man dood voor me zou liggen. Het was feest, het was nog nooit zo plezant geweest.
Daar had je hem, weet je nog, die kleine vent die ik weken terug in Frankrijk zag, waarvan ik de voeten verzorgde. De man die samen liep met Claire, de dame met haar zakske van Delhaize in haar handen. We keken elkaar aan, gaven elkaar een hand zoals enkel bmxers het kunnen, en wederom braken we in tranen uit. En het koppelke van Canada…iedere morgen zeiden ze zo lief “hi Patrick, is there coffee in this bulding”. Of de twee lesbische dames uit Wales, die bekvechten van breakfast tot diner. En daar heb je hem, de Bretoen, nog altijd in zijn kort broekske zonder slip. Laat de mossels stinken en de ballen zwieren , dat leerde hij ons hier. We zijn er, we zijn er gewoon allemaal, de gekke pelgrims. Met zijn allen zitten we in die grote kathedraal van Santiago. De rugzakken liggen buiten, gezellig in de zon. Geen mens die nog luistert naar de door Rome doorweefde priester in de frontlinie, en zelfs de US dominee hangt nu tussen ons. Wij zijn pelgrims weet je, wij hebben het gedaan. Ik eet nog een laatste tapa, en samen dromen we weg, vallen we in een onvergetelijke Siesta. De man naast me geeft me wederom een kutdoekse, we noemen ze zo omdat je ze gans de Camino door overal in de bossen ziet liggen, de zakdoekjes die dames gebruiken na het plassen, de tranen vloeien rijkelijk, maar het doet zo’n deugd. Morgen stijgen er vliegers op. De ene naar California, de andere naar München. En ik, morgen pak ik mijn rugzak en mijn tent. Ik ga mijn schoenen in de fik steken en de berg aan levenslust en ervaringen diep in mijn hart bewaren. Als je me ooit zult vragen wat ik leerde op de Camino, dan is het antwoord best simpel….pak je rugzak en doe het. En tot mijn kids zeg ik enkel “ a man has to do wat a man has to do”. Fijn dat je me wou lezen, fijn dat je samen met mij de Camino deed. Buen Camino my friends…..Buen Camino
Ik zat op zaterdagavond alleen , en keek neer op de stad Santiago. Je kon de torens van de kathedraal niet zien, maar je kon de sfeer zo ruiken. Ik zat al een paar uur te wenen, je zou voor minder na 2005 kilometer, en nog vijf te gaan. Een Duitse dame met de leeftijd van 63, vertelde ze me er direct bij, kwam naast me zitten en vroeg me ‘ do you have a plan’ . Natuurlijk had ik een plan, was mijn antwoord. Mijn plan is de gele pijlen volgen, een plan wat ik nu al weken deed. Ze was bang zei ze me, ze had zo graag de apostel Jacques omhelst in alle rust, maar het was nog zo donker om zes uur in de morgen. En ja, als je de Saint Jacques voor jou alleen wilt, dan moet je er wel zijn om klokslag zeven uur. Vooral op een zondag. Verdoeme toch, dat Duitse mens deed me denken op mijn mama. Ik had ze nu zo graag bij me gehad, nu op één van de meest ingrijpende momenten van mijn leven. Voor een koffie nam ik haar mee de berg af. Ik had beter in mijn broek gescheten, bleek achteraf. Ze bracht me een kan koffie en ook haar vijf vriendinnen met de gemiddelde leeftijd van 65 kwamen aandraven. Daar ging ik dan, paster Patje met zijn vijf nonnen, op weg naar Compostela, en dat de zondagmorgen om zes uur. Maja, sterven doe je nu eenmaal alleen, vraag maar aan de dode man in front of me. Te wijten aan de berg slechte benen kwamen we om precies tien na zeven in de morgen aan op het grote plein voor de kathedraal van Santiago. Dedju toch , ik had zonet eventjes 2010 km gelopen en was precies 89 dagen onderweg. En dan vraagt Angelica of ik me goed voel. Je zou je voor minder goed voelen dacht ik bij mezelf, deed de deur open en ging naar binnen. Binnen in de kerk waar straks een man dood voor me zou liggen. Het was feest, het was nog nooit zo plezant geweest.
Daar had je hem, weet je nog, die kleine vent die ik weken terug in Frankrijk zag, waarvan ik de voeten verzorgde. De man die samen liep met Claire, de dame met haar zakske van Delhaize in haar handen. We keken elkaar aan, gaven elkaar een hand zoals enkel bmxers het kunnen, en wederom braken we in tranen uit. En het koppelke van Canada…iedere morgen zeiden ze zo lief “hi Patrick, is there coffee in this bulding”. Of de twee lesbische dames uit Wales, die bekvechten van breakfast tot diner. En daar heb je hem, de Bretoen, nog altijd in zijn kort broekske zonder slip. Laat de mossels stinken en de ballen zwieren , dat leerde hij ons hier. We zijn er, we zijn er gewoon allemaal, de gekke pelgrims. Met zijn allen zitten we in die grote kathedraal van Santiago. De rugzakken liggen buiten, gezellig in de zon. Geen mens die nog luistert naar de door Rome doorweefde priester in de frontlinie, en zelfs de US dominee hangt nu tussen ons. Wij zijn pelgrims weet je, wij hebben het gedaan. Ik eet nog een laatste tapa, en samen dromen we weg, vallen we in een onvergetelijke Siesta. De man naast me geeft me wederom een kutdoekse, we noemen ze zo omdat je ze gans de Camino door overal in de bossen ziet liggen, de zakdoekjes die dames gebruiken na het plassen, de tranen vloeien rijkelijk, maar het doet zo’n deugd. Morgen stijgen er vliegers op. De ene naar California, de andere naar München. En ik, morgen pak ik mijn rugzak en mijn tent. Ik ga mijn schoenen in de fik steken en de berg aan levenslust en ervaringen diep in mijn hart bewaren. Als je me ooit zult vragen wat ik leerde op de Camino, dan is het antwoord best simpel….pak je rugzak en doe het. En tot mijn kids zeg ik enkel “ a man has to do wat a man has to do”. Fijn dat je me wou lezen, fijn dat je samen met mij de Camino deed. Buen Camino my friends…..Buen Camino
-
29 Juni 2014 - 17:10
Peter De Wulf:
Goeie bal moatje -
29 Juni 2014 - 18:17
Marc Dewilde:
Proficiat met de prestatie. Het was aangenaam je blog te volgen. -
29 Juni 2014 - 18:26
Josefine:
Hey Patrick
Gefeliciteerd met het behalen van Santiago!!
Wat een aankomst met die man in de kerk!!
Geniet van het stukje naar Finisterre!
Daar lopen er echt minder hoor ;-)
Lieve groet Josefine
-
29 Juni 2014 - 18:37
Esmé:
proficiat Pat , en thx voor jou verhaal het was een plezier om jou te lezen -
29 Juni 2014 - 20:10
Brutus:
Dat onwaarschijnlijk uithoudingsvermogen om je doel te bereiken! Dat is wat me aantrekt!
Respect, je hebt het gedaan!!
Het doel dat je voor ogen had bereikt!
Iets om naar op te kijken! Never give up your dream!
Chapeau
-
29 Juni 2014 - 21:52
Daisy:
Dikke proficiat patje
Chapeu.respect.jou doel is bereikt.
Jou verhalen waren mooi om te lezen.
Santiago mag trots op je zijn.
Grt vanuit het zonnige heuvelland
-
29 Juni 2014 - 21:59
Ellen:
Dikke proficiat daar drinken we ene op x -
29 Juni 2014 - 22:47
Kurt Waelkens:
Patje,
proficiat voor je doorzettingsvermogen, ferme prestatie, petje af -
29 Juni 2014 - 23:22
Tinneke:
Ja petje af , maar in mijn binnenste wist ik dat je het zou halen ,
Tinneke x -
30 Juni 2014 - 08:11
Annique Samaille:
Zal het wel missen.... tot hoors of ziens...
Annique -
30 Juni 2014 - 10:22
Jan:
PROFICIAT !
Onze ILIAS krijger....
Jan -
30 Juni 2014 - 23:36
Jesse:
Proficiat! Een wijze levenservaring rijker... Mijn camino is ongeveer 23 jaar geleden... Opgevoerd met een leovinci de straten van Eeklo onveilig makend. Maar dat verhaal is van een ander caliber als het jouwe. Thumbs up en ik hoop ooit ook de tijd te vinden om zo iets fenomenaal te kunnen doen! -
08 Juli 2014 - 14:37
Sandra:
Dikke proficiat Patje ! -
09 Juli 2014 - 18:28
Caminofrans2014:
OLA Patje,
Da's en prachtige prestatie die gij daar,geleverd hebt! Door 3 landen tippelen, da's niet niks :-) en daarom Chapoo voor jou!
Ik hep enorm genoten van jouw avontuur :-) !
Buen Camino,
Caminofrans2014 -
18 Juli 2014 - 09:03
Nata:
What's your next dream?
-
22 Juli 2014 - 22:54
Patty:
Super wat jij hebt gedaan !! Al hebben wij elkaar nooit ontmoet .......... respect !
-
22 Juli 2014 - 23:54
Fatima:
Geweldig Patrick.je hebt gedaan wat je moest doen.....je hart volgen en lopen.kippenvel en ontroering.
Hoop je eens rustig te kunnen spreken tegen de tijd dat ik in noord België ben aangekomen. -
30 Juli 2015 - 13:49
Marina:
Dag Patrick,
Zelf ben ik ook reeds een aantal keren onderweg geweest op de camino.
Ik lees graag over de ervaringen van andere pelgrims en door te surfen heb ik ook jouw verhaal gevonden.
Soms lees ik maar een stukje, maar als het goed geschreven is, lees ik tot het einde!
Het was tof om te lezen!
Groetjes,
Marina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
