Het grote bos, daar kom ik nooit meer
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg patrick
25 Mei 2014 | Frankrijk, Saint-Paul-lès-Dax
Je zou rap wennen aan een stad als Bordeaux, waar de geschiedenis nog voelbaar is en de mensen ’s avonds langs de rivier gaan kuieren. Met zijn 28 graden was het dan ook een fijne rustdag, die ik vooral vulde met …wandelen. Voor de verandering liet ik wel mijn rugzak op de kamer. De harde realiteit deed me echter al evenveel deugd. Ik stond er eindelijk voor, het stuk waar ik het meest bang voor was tijdens de voorbereidingen. Ze noemen het “les Landes”, een bos met een doorsnee van meer dan 120 kilometer. Genoeg dus om vier a vijf dagen in te stappen.
Het was verschroeiend warm die eerste dag tussen de bomen, en de weg was zo recht als een kaars. Kilometer na kilometer, boom na boom. Geen vleugje wind, geen mensen. De krekels maakten hun gekend geluid, net of ze me aan het uitlachen waren. Stap na stap, met enkel het geluid van de schoenen in het muffe zand. Niks indrukwekkend zou je denken, ware het niet dat de tweede bosdag begon met een onweer van jewelste, gevolgd door uren regen en regen. De bomen bleven hetzelfde, de krekels hoorde ik niet meer. Maar de spanning en het nerveus worden namen met de minuut toe. Ik had immers een afspraak bij een ex pelgrim om er te overnachten, en de afspraak is meestal als je er niet bent, dan nemen ze aan dat je ook niet meer komt. Gisteren sliep ik samen met vier anderen in een omgebouwde stal, ver weg in het grote bos. Een koppel hield zich bezig met het maken en kleuren van postkaarten, ze hadden daarvoor zomaar eventjes 40 stiften bij zich, wat ze allemaal met zich moeten meesleuren. Daarnaast nog twee mannen met een ezel. Alhoewel ik het dier geen ezel mocht noemen, het was een muilezel. What’s in a name , denk ik dan, draai me om en slaap. Want dit moet je wel kunnen in de refuge. Voor een stuk moet je jezelf delen met de anderen, maar je moet er ook over waken je eigen privacy te behouden.
Een refuge verder, en dus ook een dag later, was de sfeer geheel anders. We zaten er met zes mannen, en ’ s avonds was er leute van jewelste. En recht voor ons was er een piepklein winkeltje, met zoals het hoort in Frankrijk, een grote keuze aan wijn. De kok van dienst, een Hollander dan nog, toverde zijn kunsten op tafel. Wij zouden het kip met pasta noemen, wat in een refuge omschreven wordt als “le specialité d’Hollande” .De wijn vloeide rijkelijk en de verhalen kwamen ongezouten naar boven. En plots, tok tok tok op de deur, nog volk. Een jong koppel komt ons versterken en we slapen als varkens in een stal. Snurken en stinken om het meest, lachen met de meest onnozele dingen en voelen ons precies een bende scouts op weekendtrip. Mja, de ene dag is de andere niet denk ik dan, draai me om en slaap.
Ik loop al twee dagen boven de dertig kilometer. Precies of ik mijn stal ruik. En eigenlijk is het wel zo, ik verlang er naar om France te verlaten. Om eindelijk op De Camino Frances te wandelen. Maar ik moet voorzichtig zijn, krachten doseren en zorgen dat ik fitter dan fit in SJPDP aankom. Met tien dagen regen in het vooruitzicht is dit alweer een uitdaging op zichzelf. Les Landes was voor mij een best vervelend stuk. Weinig te zien, weinig te beleven. Zal een groot contrast maken met de week die komt. De week waarin ik France zal verlaten. En weet je, op zich is dat al geen hoofddoel meer, er is immers zoveel te beleven onderweg. Iedere dag opnieuw kom je van de ene verrassing in de andere. De enige winkel op je weg blijkt gesloten te zijn, of je draait een straatje in en misloopt voor kilometers. Maar evenzeer de fietser die onverwacht stopt bij je en zijn leven begint te vertellen, of de madam die naar buiten komt met een glas water. Mensen die toeteren, die roepen “bon Camino …bon Camino !!!!! Je krijgt er zowaar een stijve van, en je bent weer goed voor vijf kilometer.
En wees gerust, met den Pat is alles in orde.
Het was verschroeiend warm die eerste dag tussen de bomen, en de weg was zo recht als een kaars. Kilometer na kilometer, boom na boom. Geen vleugje wind, geen mensen. De krekels maakten hun gekend geluid, net of ze me aan het uitlachen waren. Stap na stap, met enkel het geluid van de schoenen in het muffe zand. Niks indrukwekkend zou je denken, ware het niet dat de tweede bosdag begon met een onweer van jewelste, gevolgd door uren regen en regen. De bomen bleven hetzelfde, de krekels hoorde ik niet meer. Maar de spanning en het nerveus worden namen met de minuut toe. Ik had immers een afspraak bij een ex pelgrim om er te overnachten, en de afspraak is meestal als je er niet bent, dan nemen ze aan dat je ook niet meer komt. Gisteren sliep ik samen met vier anderen in een omgebouwde stal, ver weg in het grote bos. Een koppel hield zich bezig met het maken en kleuren van postkaarten, ze hadden daarvoor zomaar eventjes 40 stiften bij zich, wat ze allemaal met zich moeten meesleuren. Daarnaast nog twee mannen met een ezel. Alhoewel ik het dier geen ezel mocht noemen, het was een muilezel. What’s in a name , denk ik dan, draai me om en slaap. Want dit moet je wel kunnen in de refuge. Voor een stuk moet je jezelf delen met de anderen, maar je moet er ook over waken je eigen privacy te behouden.
Een refuge verder, en dus ook een dag later, was de sfeer geheel anders. We zaten er met zes mannen, en ’ s avonds was er leute van jewelste. En recht voor ons was er een piepklein winkeltje, met zoals het hoort in Frankrijk, een grote keuze aan wijn. De kok van dienst, een Hollander dan nog, toverde zijn kunsten op tafel. Wij zouden het kip met pasta noemen, wat in een refuge omschreven wordt als “le specialité d’Hollande” .De wijn vloeide rijkelijk en de verhalen kwamen ongezouten naar boven. En plots, tok tok tok op de deur, nog volk. Een jong koppel komt ons versterken en we slapen als varkens in een stal. Snurken en stinken om het meest, lachen met de meest onnozele dingen en voelen ons precies een bende scouts op weekendtrip. Mja, de ene dag is de andere niet denk ik dan, draai me om en slaap.
Ik loop al twee dagen boven de dertig kilometer. Precies of ik mijn stal ruik. En eigenlijk is het wel zo, ik verlang er naar om France te verlaten. Om eindelijk op De Camino Frances te wandelen. Maar ik moet voorzichtig zijn, krachten doseren en zorgen dat ik fitter dan fit in SJPDP aankom. Met tien dagen regen in het vooruitzicht is dit alweer een uitdaging op zichzelf. Les Landes was voor mij een best vervelend stuk. Weinig te zien, weinig te beleven. Zal een groot contrast maken met de week die komt. De week waarin ik France zal verlaten. En weet je, op zich is dat al geen hoofddoel meer, er is immers zoveel te beleven onderweg. Iedere dag opnieuw kom je van de ene verrassing in de andere. De enige winkel op je weg blijkt gesloten te zijn, of je draait een straatje in en misloopt voor kilometers. Maar evenzeer de fietser die onverwacht stopt bij je en zijn leven begint te vertellen, of de madam die naar buiten komt met een glas water. Mensen die toeteren, die roepen “bon Camino …bon Camino !!!!! Je krijgt er zowaar een stijve van, en je bent weer goed voor vijf kilometer.
En wees gerust, met den Pat is alles in orde.
-
25 Mei 2014 - 12:50
Dorette Hostyn:
Prachtig, doe zo verder Pat -
25 Mei 2014 - 13:06
Anita:
Weer een heerlijk verslag om te lezen. Bon Camino, op naar Spanje !! grtjs Anita -
25 Mei 2014 - 16:05
Marc Dewilde:
Patrick,
Mooi verslag. Misschien herken je je wel in deze quote van Jerry Gillies
Je eigen weg herken je aan de overvloed van energie en inspiratie als je hem hebt ingeslagen.
Ik denk dat je terugkomt als een "ander" mens met deze ervaringen.
groetjes
-
25 Mei 2014 - 16:19
Pylger Andrys:
Als ik je prachtige verslagen lees, is het eerste wat bij me opkomt: die Patrick, die komt er wel!
Buon Camino! Groetjes Andrys -
25 Mei 2014 - 16:49
Daisy:
Amai dat eerste biertje moet gesmaakt hebben.mooi reisverhaal.
Ik zou zeggen go go go .
Buon Camino grt daisy -
25 Mei 2014 - 18:04
Brutus:
Goe bezig!
-
26 Mei 2014 - 10:09
Kurt Waelkens:
hoi Patje,
ik ben blij om te kunnen lezen, dat alles ok is en dat er zelfs veel leuke momenten zijn.
Ik zou zeggen, geniet nog zo veel mogelijk en vooral veel courage.
Buen viaje
Kurt
-
26 Mei 2014 - 21:05
Patty:
altijd leuk om je verhaal te lezen !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
