En hup met de beentjes, links rechts links rechts
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg patrick
03 Mei 2014 | Frankrijk, Tours
Mag ik even Belg zijn, zou je denken. Na negen uur in de gietende regen, denk je daar net even anders over. De Loire, met al zijn pracht en praal, met al zijn water, water en water en water. Een eenzame loper geeft me een schouderklopje terwijl hij “bon route, courage” naar me toelacht. En in de verte is er zelfs nog eentje gekker dan ikzelf. Eenzaam in z’n kano trotseert hij regen en wind, op weg naar …Het zingen gaat bijna over in gorgelen, je weet wel, zoals je doet met het tanden poetsen. Als een sneltrein dwarrelen mijn gedachten van het ene pijnpunt naar het andere. Mijn voeten moeten droog blijven, dat is “importante”, zal ik in de camping in de douche slapen, of zet ik toch mijn tent op ? Maar we moeten positief zijn, het zal maar vier dagen regenen, zegt de plaatselijke Frank Deboosere.
Iedere dag opnieuw is een gevecht zou je denken. Maar iedere dag opnieuw is ook een overwinning. De fysieke inspanning gaat met de dag beter, en ook al is het tussen de regenvlagen door, ik geniet met volle teugen. Zingend ga ik kilometer na kilometer de Loire af. Af en toe een praatje maken met een “local”, een koffietje hier en een croissantje daar. En toch, na vijf weken, ben ik het praten met mezelf soms een beetje moe. Ik mis soms wel eens de thuisgaven, een echt bed in plaats van een luchtmatrasje. Kleine dingen worden hier plots o zoveel groter. Het doet best wel deugd te ervaren wat je mist. Zoals het scheren zonder zeep of het zitten zonder stoel. Of niet weten of er al of niet een “epicerie” zal zijn, ne “boulanger” zoeken. Kilometers om moeten gaan om die ene camping te vinden. Ik word er alleen maar rijker van, rijker in mijn denken in mijn zijn, in mijn doen en vooral in mijn laten.
Tours, zo’n 544 kilometer ver, goed voor 163 uren stappen. Als ik naar De Loire kijk, dan zie ik hem weer, de man in de kano, nog steeds in de gietende regen, maar nu zes dagen verder. In paniek had ik vorige week in Orléans een extra regenvest en broek gekocht. Dacht toen nog dat ik zó nat ging worden dat één paar niet genoeg zou zijn. Maar de temperaturen liggen hoog, en koud is het dus zeker niet. Hier in Tours, waar ik een dagske rust neem, zal ik mijn rugzak opnieuw “fitten” (militair woord om iets in orde te stellen), alle overtollige last eruit nemen en me klaar maken voor de volgende 500 km. Weet je, het is best onvoorstelbaar met hoe weinig een mens kan overleven. Het uiterlijke begint stilaan plaats te maken voor het innerlijke. Tijdens het wandelen ben ik niet meer bezig met zaken zoals hoe ver is het nog, hoe lang zal het nog duren. Neen, de tijd wordt ingevuld door het “denken”. De fransen hebben daar een mooi woordje voor. Ze noemen het “en retraitre”, wat zoveel betekend als “jezelf opkuisen”. Weet je, na één maand weg te zijn, heb ik er nog steeds zin in. Gegroet vrienden en collega’s, laat de boel maar draaien.
Iedere dag opnieuw is een gevecht zou je denken. Maar iedere dag opnieuw is ook een overwinning. De fysieke inspanning gaat met de dag beter, en ook al is het tussen de regenvlagen door, ik geniet met volle teugen. Zingend ga ik kilometer na kilometer de Loire af. Af en toe een praatje maken met een “local”, een koffietje hier en een croissantje daar. En toch, na vijf weken, ben ik het praten met mezelf soms een beetje moe. Ik mis soms wel eens de thuisgaven, een echt bed in plaats van een luchtmatrasje. Kleine dingen worden hier plots o zoveel groter. Het doet best wel deugd te ervaren wat je mist. Zoals het scheren zonder zeep of het zitten zonder stoel. Of niet weten of er al of niet een “epicerie” zal zijn, ne “boulanger” zoeken. Kilometers om moeten gaan om die ene camping te vinden. Ik word er alleen maar rijker van, rijker in mijn denken in mijn zijn, in mijn doen en vooral in mijn laten.
Tours, zo’n 544 kilometer ver, goed voor 163 uren stappen. Als ik naar De Loire kijk, dan zie ik hem weer, de man in de kano, nog steeds in de gietende regen, maar nu zes dagen verder. In paniek had ik vorige week in Orléans een extra regenvest en broek gekocht. Dacht toen nog dat ik zó nat ging worden dat één paar niet genoeg zou zijn. Maar de temperaturen liggen hoog, en koud is het dus zeker niet. Hier in Tours, waar ik een dagske rust neem, zal ik mijn rugzak opnieuw “fitten” (militair woord om iets in orde te stellen), alle overtollige last eruit nemen en me klaar maken voor de volgende 500 km. Weet je, het is best onvoorstelbaar met hoe weinig een mens kan overleven. Het uiterlijke begint stilaan plaats te maken voor het innerlijke. Tijdens het wandelen ben ik niet meer bezig met zaken zoals hoe ver is het nog, hoe lang zal het nog duren. Neen, de tijd wordt ingevuld door het “denken”. De fransen hebben daar een mooi woordje voor. Ze noemen het “en retraitre”, wat zoveel betekend als “jezelf opkuisen”. Weet je, na één maand weg te zijn, heb ik er nog steeds zin in. Gegroet vrienden en collega’s, laat de boel maar draaien.
-
03 Mei 2014 - 09:24
Daisy:
Hy patje maatje
Om precies te zijn ben je 1 maand verder.schapeu patje.je reisverslagen zijn boeiend om te lezen.wat een mens allemaal kruist op zijn pad..... en hoe je het altijd met veel moed En het met doorzettigns vermogen doet.hoe je van de kleine simpele dingen geniet.de stilte, natuur, en rust dit is jou ding.dat is retraitre zoals de fransen zeggen.een mens heeft niet veel nodig om te leven.1 ding wat een mens nodig heeft in zijn leven is vrienschap.soms eens een knuffel en vooral .........respeckt voor elkaar.en als laatse zoals je soms zegt een goeie lekkere koffie en een vers croissontje.wat kan het leven toch mooi zijn met kleine simpele dingen.een zo ken ik je , me myself en i
Het ga je nog goed patje
Dont give up never......
-
03 Mei 2014 - 09:54
Brutus:
doe zo voort
-
03 Mei 2014 - 11:21
Marc Dewilde:
patrick,
ik moest, ik zou, ik wilde..... dat alles valt onder weg van je af en je tocht is nu tot de essentie teruggebracht. Jij en jezelf met af en toe een vleugje waardering of woordje van respect van een medewens onderweg naar ....waar? Misschien naar Compostella of naar jezelf. Het doel is niet belangrijk, de weg ernaartoe zoveel meer.....
groetjes -
04 Mei 2014 - 13:20
Annique Samaille:
Man, man... wat geniet ik van je pennekriebels en zieleroersels.... -
06 Mei 2014 - 14:22
Raymond Bossuyt:
hallo Pat,
ik was afgelopen weekend ook aan het stappen... naar de bakker om de hoek. Toen schoot het me opnieuw te binnen: Patje van the Block is op weg naar Santiago, hoe zou het hem ondertussen vergaan? Ik heb ondertussen enkele van je verslagjes gelezen en zie dat je het prima doet (natuurlijk wat wil je zo'n getrainde atleet hi hi). Hopelijk wordt het weer beter, vooral droger weer wens ik je toe. nog een behouden reis doe zo verder en . . . voorzichtig hé .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
